جنس ضعیف

جنس ضعیف

کتاب جنس ضعیف، که به قلم اوریانا فالاچی نوشته شده، به کسانی توصیه میشه که به رشته‌ی جامعه شناسی، خصوصاً در ارتباط و مضمون زنان، علاقه دارن و دوست دارن با وضعیت زنان در کشور های دیگه آشنا بشن.

اوریانا فالاچی این کتاب رو در دهه ی شصت میلادی و در سفر هاش به کشور های شرق دنیا نوشته. محتوای اون گزارش های جذاب و خوندنی ای با عنوان وضعیت فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی زنان‌ هست.

درواقع وضعیتی چند جانبه از زنان اون مناطق شرح میده.

اوریانا یکی از مطرح ترین روزنامه نگار هاییه که تونسته با جستجو ها و نوشته هاش خیلی از وقایع دنیا رو پوشش بده و بقیه مردم رو با اونها آشنا کنه.

 

خلاصه ای از کتاب :

اوریانا در یک مرکز تحقیقاتی کار می کرد. داستان کتاب از جایی شروع میشه که مدیر اون مرکز به اوریانا پیشنهاد یک سفر رو داد. او در این سفر می بایست از چند کشور شرقی بازدید می کرد تا از وضع و حال زن های اون مناطق گزارشی تهیه کنه.

و اوریانا که خیلی ماجراجو و آماده‌ی سفر بود موافقت کرد.

بر خلاف اسمش که ممکنه ذهنیت فمینیسم گونه ای برای شما ایجاد کنه، تنها یه گزارش از رنج و مشکلات و زندگی زنان هست که شاید با خیلی از این مشکلات رو به رو شده باشیم و اونها رو که به عنوان جنس دوم و جنس ضعیف در جامعه‌مون شناخته و محسوب میشن، از نزدیک لمس کرده باشیم.

این کتاب با بیان دل انگیزش طوریه که انگار خودتون به این سفر رفتید و دارید از نزدیک وضعیت و وقایع رو می بینین. برای همین خیلی جذاب و خوندنیه!

لازم به ذکره که کتاب جنس صعیف فقط مختص به کشور های توسعه نیافته نیست، و مربوط به کشور هایی مثل ژاپن و امریکا که از نظر خیلی ها در رفاه و روشن فکری کامل قرار دارن هم میشه. کتاب رنج و تبعیضی رو بازگو میکنه که زنان این کشور ها رو هم شامل میشه.

قسمتی از متن کتاب :

پاکستان  -این تیکه‌ی کره‌ خاکی که توش ازدواج عاشقانه‌ ای صورت نمی‌گیره و دختری بی ‌شوهر نمی‌ مونه و حساب کتاب به احساسات می‌ چربه- یه بخش از منطقه‌ی بزرگیِ که شش‌ صد میلیون آدم توش زندگی می‌کنن. نصف این جمعیت زنن و تو اغلبِ کشورای این منطقه زنا تو حجابِ بلندی که اسمش چادره زندگی می‌کنن.

چادر به اونا این امکان رو می‌ده که از نوک پا تا فرقِ سرشون رو از هر مرد نامحرمی که شوهر یا پسر خودشون نباشه پنهون کنن. زنا از پشتِ دریچه‌ ای که بالای این حجاب قرار داره به آسمون و خورشید و دیگرون نگاه می‌کنن.

مثلِ کسی که از پنجره‌ی مشبکی بیرون رو بپاد! قلمروِ اسلام، خیلی بزرگه و کشورای زیادی رو تو خودش داره که پاکستان یه نقطه‌ی کوچیک تو اوناس. پس نمی‌شه در مورد وضعیت زنای مسلمون فقط با نگاه به اوضاع زنای کراچی قضاوت کرد. مثلا تو ایران وضعشون بهتره و تو عربستان خیلی خیلی بدتر. اون‌جا هنوز چیزی به اسم حرم‌سرا وجود داره. زنای حرم هیچ خبری از چیزایی که پشت دیوارای حرم اتفاق می‌افته ندارن و وقتی قدم به اون‌جا می‌ذارن می‌دونن که دیگه هیچ‌ وقت بیرون نمی‌رن.