تو خود عشقی باش که در جستن آنی

تو خود عشقی باش که در جستن آنی 

دکتر نیکول لپرا روانشناس بالینی در کتاب تو خود عشقی باش که در جستن آنی به شما می آموزد چگونه دوباره به قلب و سرشت حقیقی تان وصل شوید و دوباره با تمام ابعاد وجودتان (جسم و ذهن و روح) ارتباط برقرار کنید و خود شرطی شده تان را که با خود به روابطتان می برید ، بشناسید. یاد می گیرید چطور نیازهایتان را تشخیص دهید و تامین کنید ، هیجانات طاقت فرسایتان را تسکین دهید و در نهایت چطور گنجایش نامحدود قلب تان برای پذیرش عشق را بازیابید.

 

درباره ی کتاب تو خود عشقی باش که در جستن آنی 

احتمالا شما هم در روابطتان دچار استرس و نگرانی شده اید؛ (رابطه با همسر ، والدین ، خواهر و  برادر ، دوستان ، فرزند یا همکاران فرقی نمی کند)،

هر چه هست ، قطعا دوست دارید الگوی رابطه تان را تغییر دهید و زودتر به تغییرات دلخواهتان برسید.

شاید برخی از شما مرددید و  سر دوراهی رابطه ایستاده اید. مرددید آیا رابطه تان ارزش دارد که برای بهبود و ترمیم اش تلاش کنید یا اصلا تغییر ممکن است یا خیر؟

برخی دیگر هم به خاطر هراس از تنهایی و انزوایی که ممکن است در آینده گریبانتان را بگیرد، رابطه ای جدید را شروع نمی کنید یا نمی توانید رابطه فعلی تان را حفظ کنید!

الگوها و چرخه های مخرب و تکراری که هر کدام از ما بارها و بارها در روابطمان آن را تکرار می کنیم ما را از اصل خویش دور می کند و موجب انفصال ما از جوهره حقیقی و منحصر به فردمان برای ارتباط با دیگران می شود.

در نهایت هر رابطه ای ، حس می کنیم دیگری برای مان ارزشی قائل نیست. در روابطمان با دیگران دنبال این هستیم که آن ها به ما حس امنیت و اطمینان را بدهند تا بتوانیم خود واقعی مان را ابراز کنیم و بدون احساس شرم و یا ترس از قضاوت و انتقاد پذیرفته شویم.

اما این احساس امنیت و اطمینان را در ابتدا باید درون خود پرورش دهیم تا بازتاب آن را در دنیای بیرون از وجودمان ببینیم.

ما در روابطمان عادت های رفتاری که بازآفرینی روش های مقابله ای مان در کودکی هستند از خود بروز می دهیم؛ با وجود اینکه تنها ثمره شان امتداد درد و رنجی است که بارها تجربه کرده ایم.

در این کتاب می آموزید چگونه خود را تمام و کمال دوست داشته باشید و درد و رنج خود را تسکین دهید و ریشه مشکلات تان را بیابید.

 

در بخشی از کتاب تو خود عشقی باش که در جستن آنی می خوانیم ؛

بسیاری از روابط دوران کودکی ما مثل رابطه با خواهر و برادرها، پدربزرگ و مادربزرگ، دوستان، معلمان و کسانی که از ما مراقبت می‌کردند، از علل شکل‌گیری پیوندهای ترومایی هستند. اما روابط بزرگ‌سالی ما بیش از هر عامل دیگری تحت‌تأثیر نوع دل‌بستگی ما به افرادی است که در چند سال اول زندگی نقش والدینمان را به ‌عهده داشته‌اند. چرا؟ پاسخ به این پرسش اولین قدمی است که ما را به مسیر آشنایی و درک تغییراتی رهنمون می‌شود که برای بهبود روابط امروزمان، باید آن‌ها را عملاً و مداوم به کار ببندیم تا از تأثیرشان بهره‌مند شویم.

دل‌بستگی ما به کسانی که نقش والدینمان را ایفا کرده‌اند، نه‌فقط رفتارمان را شرطی کرده است، بلکه در ساختاربندی و برنامه‌ریزی دستگاه عصبی ما و در نتیجه احساس و افکار و اعمالمان نیز نقش مؤثری داشته است. دستگاه عصبی منشأ افکار و احساسات و رفتارهای ماست و بر عملکرد سایر اعضای بدن ما نیز تأثیر می‌گذارد.

به ‌گفته‌ی عصب‌شناس دانشگاه یوسی‌ال‌ای، ۱۹ دکتر دنیل سیگل، ۲۰ ساختار دستگاه عصبی ما «برای ارتباط و معاشرت با دیگران طراحی شده» و روابط ما تأثیر بسزایی بر عملکرد آن دارند.